• Samen lezen is samen groeien!
  • Booktalks: Maandag om 20:30u via Zoom
Untamed: De 5 levenslessen van Glennon Doyle

Untamed: De 5 levenslessen van Glennon Doyle

De Amerikaanse Glennon Doyle (44) brak met de verwachtingen voor haar sekse en schreef er het boek Ongetemd leven over – bejubeld door zangeres Adele en een bestseller. Doyle geeft vijf levenslessen.

Glennon Doyle. Beeld Amy Paulso
Glennon Doyle.BEELD AMY PAULSO

Schrijfster Glennon Doyle was al 40 toen ze volkomen ­onverwacht de liefde van haar leven tegenkwam. Er bleken twee ‘kleine’ problemen: Doyle was getrouwd. En haar nieuwe liefde was een vrouw. De bestsellerauteur, bekend geworden met haar genadeloos eerlijke boeken over hoe ze een eetstoornis (boulimia), verslavingen (drugs en alcohol) overwon en haar huwelijk met een overspelige echtgenoot redde, moest bij zichzelf te rade gaan. Ze kwam tot het inzicht dat ze weliswaar het leven leidde dat van haar werd verwacht, maar diep vanbinnen wist ze dat het niet bij haar paste. En daarom stapte ze uit de rol die ze van jongs af aan had aangeleerd gekregen./

In Ongetemd leven deelt ze de levenslessen die ze de ­afgelopen jaren opdeed. Het boek werd een lieveling van het publiek. Zangeres Adele twitterde na lezing dat het haar ingrijpend heeft veranderd: ‘Als je er klaar voor bent, zal het je hersenen doen schudden en je ziel laten gillen.’

Een onopgemaakte Glennon Doyle – het grijzende haar in een strak staartje – glimlacht in de camera van haar computer. “Natuurlijk is het geweldig dat Adele enthousiast is, maar het meest geweldige is dat mijn boodschap gewone vrouwen raakt. Als iemand zegt dat die haar leven verandert, denk ik terug aan het moment dat ik besloot mijn alcoholverslaving aan te pakken. In mijn praatgroep ervoer ik voor het eerst hoe magisch volstrekte eerlijkheid is. Dat is wat ik andere vrouwen hoop te bieden.”

Glennon Doyle Beeld RV
Glennon DoyleBEELD RV

Dit zijn vijf van haar lessen.

1. Durf onverdoofd te leven.

“Dit is mijn belangrijke levensles. Rond mijn 35ste kwam ik erachter dat mijn toenmalige man al vreemdging sinds we trouwden. Ik had geen flauw idee wat ik moest doen. Wilde ik blijven of met hem breken? Ik vroeg iedereen om raad en ik las ik weet niet hoeveel boeken en artikelen over scheiden. Pas toen ik om twee uur ’s nachts, een bak ijs naar binnen lepelend, op Google intoetste: ‘Wat moet ik doen als mijn man vreemdgaat maar ook een goede vader is?’ realiseerde ik me hoezeer ik mezelf kwijt was geraakt. Sinds wanneer vertrouwde ik iedereen meer dan mezelf?”

“Een paar weken later was mijn zoon met vrienden thuis. Toen ik vroeg of ze honger hadden, gaven de jongens ­gewoon antwoord. De meisjes keken eerst naar elkaar, voordat een van hen zei: ‘Nee, dank je, we hebben geen honger.’ Ineens begreep ik hoe ikzelf zo geworden was: vrouwen leren al jong dat ze zich moeten aanpassen, dat ze toestemming nodig hebben van een ander en op andermans oordeel moeten vertrouwen. Als meisje en als hoogsensitief kind kon ik geen kant op met wat ik zelf voelde. Daarom ging ik eten, en later alcohol en drugs gebruiken om me te verdoven. Het besef dat ik niet langer de toestemming of goedkeuring van anderen nodig heb, maar dat ik weer mag voelen en varen op mijn eigen, innerlijke kompas, dát is de kern van Ongetemd leven.”

2. Ontevredenheid is het bewijs dat je weet dat je leven anders zou kunnen zijn.

“Mijn man en ik volgden relatietherapie en deden alles wat we konden om de schade van zijn ontrouw te herstellen. Vrouwen wordt al van jongs af aan geleerd hun woede te negeren, dus dat is wat ik deed. Ik hield mezelf voor dat ik dankbaar en tevreden moest zijn met wat ik wél had. Maar ik bleef razend: ik stelde me keer op keer de vraag hoe hij mij dit kon aandoen. Tot ik mezelf afvroeg hoe ik míjzelf dit kon aandoen. Was ik niet degene die ervoor koos te blijven en hem eeuwig te willen straffen?”

“Hij kon zijn daden niet ongedaan maken, maar ik kon wél een andere keuze maken. Dat is wat die woede me wilde vertellen: dat ik me niet veilig voelde en me in een situatie bevond die niet goed voor me was. Ik besefte dat ik hem alleen zou kunnen vergeven als ik me niet meer ­onveilig zou voelen, en dat betekende dat ik van hem moest scheiden. Daarmee herstelde ik mijn grenzen. Na onze scheiding stond ik met hem in de lift en voor het eerst voelde ik me weer vredig en kon ik ook weer tederheid voor hem voelen.”

3. Als je jezelf bevrijdt, bevrijd je ook de mensen om je heen.

“Als een van de twee partners zichzelf en zijn behoeften verbergt, en de ander is blij en tevreden met die nepversie, is er voor beiden geen sprake van echte vrijheid. Dus ja: als iemand zichzelf wordt, is dat een bevrijding voor allen. Zonder dat het meteen rozengeur en maneschijn is. Toen ik mijn man vertelde dat ik bij hem wegging, reageerde hij verdrietig en gekwetst. Twee jaar later bedankte hij me dat ik onze harten had gebroken. Hij begreep uiteindelijk dat het ook voor hem het beste was.”

“Ook kinderen komen over een scheiding heen. Zij hebben gezonde en gelukkige ouders nodig. Het idee dat scheiden egoïstisch is en dat ouders bij elkaar moeten blijven, levert alleen maar kinderen op die later ‘een ­kapotte relatie’ kopiëren. De grootste last die ze te dragen kunnen krijgen, is het ongeleefde leven van een van hun ouders. Een verantwoordelijke moeder leert haar kinderen hoe ze moedig leven, niet hoe ze langzaam en stilletjes doodgaan.”

4. Wees bereid (alles en) iedereen kwijt te raken voor wie je een deel van jezelf verborgen moet houden.

“Om het leven te leiden dat ik diep vanbinnen wilde leiden, moest ik – gelovige vrouw – de kerk de rug toekeren en veel van de families die er kwamen. In religieuze kringen dienen mensen de linies gesloten te houden en te ­geloven wat je dient te geloven. De angst om dierbaren kwijt te raken, weerhoudt velen ervan volledig open en eerlijk te zijn. Ik heb die angst van me afgeschud, en dat nam driekwart van mijn levensangst weg. Als je diegene kwijtraakt bij wie je een masker ophield, waren zij niet de juiste mensen in jouw leven. Je hebt alleen mensen nodig die geven om wie je werkelijk bent. Tegenwoordig heb ik nog maar een klein sociaal kringetje. En dat vind ik ­prima.”

5. Mensen zijn als sneeuwbollen: ze spenderen al hun tijd, energie, woorden en geld aan het verhullen wie ze werkelijk zijn.

“Daarom is deze pandemie ook zo moeilijk voor veel mensen, omdat we noodgedwongen tot stilstand komen. Als je stil bent, dringt de waarheid tot je door. En omdat we die liever niet onder ogen krijgen, blijven we aan de sneeuwbol schudden. In een bepaald opzicht zijn verslaafden daarom mazzelkonten: als ze de bodem raken, worden ze tot herstel gedwongen. En dan leer je dat je de pijn aankunt. Anderen blijven soms hun hele leven met de sneeuwbol bezig.”

Meer informatie over het groeiboek van de maand en de wekelijkse booktalks?